တန္ခိုးႀကီးသူ

ဒီႏုိင္ငံေရာက္မွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တန္ခိုးႀကီးမွန္းသိေတာ့တယ္။ တန္ခိုးႀကီးတယ္ဆိုလို႔ မႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းထားလို႔ တကယ့္တန္ခိုးႀကီးသူေတြလို႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။

ဘယ္လိုတန္ခိုးႀကီးသလဲဆိုရင္ အလတ္မ ဘာလုပ္လုပ္ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး လိုက္ေျပာေနၾကတာ ကိုက တန္ခိုးႀကီးသူျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာေပါ့။ (အေမေတာင္ ဒီေလာက္မေျပာႏုိင္) `က´ ဆိုလဲ `က´ ျပန္ၿပီ။ `ဆို´ ဆိုလဲ `ဆို´ ျပန္ၿပီ။ အလတ္မ ဘာလုပ္တယ္ ဘာကိုင္ဆိုတာကို သူတို႔က ပါးစပ္ မပိတ္တန္းေျပာ ေျပာ ႏိုင္လြန္းတယ္။ ဖုန္းခ အကုန္ခံၿပီးေတာ့ကို ေျပာၾကတယ္။ `ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္´ သူတို႔ကို ေခၚသလား မသိ။ ေျပာခ်င္တာေျပာၾကပါေစ။ အလတ္မတို႔က `အပင္ျမင့္ေလ ေလတုိက္ခံရေလ´ လို႔ မွတ္ယူထားသူကိုး။


ဇာတ္လမ္းကို စရမယ္ဆို။ ဒီႏုိင္ငံမွာ NGO အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ဒီ့အဖြဲ႕အစည္းက ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူတုိင္းကို အကူအညီေတြေပးတယ္။ အလတ္မ ယခုလက္ရွိအလုပ္ကိုလဲ အဲ့ဒီ့ NGO ကပဲ အကူအညီေပးခဲ့တာ။ ေက်းဇူးရွိတဲ့အတြက္ NGO က ဘယ္လိုအကူအညီေတာင္းေတာင္း ခ်က္ခ်င္းေျပး လုပ္ေပးေနၾက။ ပြဲလန္းသဘင္တုိုင္းလဲ ကိုယ္တတ္စြမ္းတဲ့ အႏုပညာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေပးသလို၊ ကြန္ပ်ဴတာ တခုခုျဖစ္လို႔ လာလုပ္ေပးပါဦးဆိုလဲ လုပ္ေပးတယ္။ ဘာစာလာ႐ိုက္ေပးပါဦးဆိုလဲ အလုပ္ကို ျပစ္ၿပီး ေျပးလုပ္ေပးေနၾက။

NGO ဆိုတာက အဖြဲ႕အစည္းတခုဆိုေတာ့ သူ႔အစဥ္အလာအတုိင္း Member ဆိုတာလဲ ရွိသေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ Member ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း အလတ္မကလဲ Sunday ပဲ နားရက္ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီ့နားရက္ေလးမွာ `မိုးရြာတုန္း ေရခံ´ ဆိုသလို ကြန္ပ်ဴတာကလဲ သင္စားေသးသကိုး။ Sunday တုိင္း မသြားႏုိင္တဲ့အတူတူ Member လဲ မ၀င္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ခုိင္းတုိင္းေတာ့ သြားၿပီး လုပ္ေပးေနၾကပါပဲ။

1-1-2012 က အလတ္မေမြးေန႔ေလ။ ေမြးေန႔တုိင္းအလွဴလုပ္ေနၾကဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္လဲ အလွဴလုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိ တရွိရယ္။ မလုပ္ခ်င္တာက ဒီလိုပါ။ တိုက္ခန္း၀ယ္တုန္းက ေခ်းထားတဲ့ပိုက္ဆံေလး ျပန္ဆပ္စရာရွိေတာ့ မလုပ္ခ်င္/လုပ္ခ်င္ေပါ့။ အလွဴဆိုတာကလဲ ေမြးေန႔ကိုလာတဲ့လူေတြကို ေကြ်းတာပါ။ Birthday Cake ေလး လွီး (တခ်ဳိ႕) သူတို႔ အသံုးမလိုလို႔ ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးယူ။ ေမြးေန႔လာတဲ့လူေတြကို အမွတ္တရ ဘုရားပံုတို႔၊ Calender တို႔ ျပန္ေပးေပါ့။ ျပကၵဒိန္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ 1st January က Sunday ျဖစ္ေနေလေတာ့ လူတုိင္းက ကိုယ့္ေမြးေန႔ကိုသိေနေတာ့ ေရွာင္လို႔မေကာင္းပါဘူးေလ။ မရွိလဲ ေခ်းငွားေကြ်းမယ္စိတ္ကူးနဲ႔ အစီအစဥ္ဆြဲေတာ့တာေပါ့။ ဗူးသီးနဲ႔ ၾကက္သားကို ကာလသမီးေလးခ်က္... (ဟိဟိ.. ခ်က္ေပးမဲ့မမႀကီးက မိန္းခေလးဆိုေတာ့)၊ ၀က္အခ်ဳိခ်က္ေလး၊ ၾကက္အသဲအျမစ္အစပ္ခ်က္ေလး၊ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္၊ ပဲျပဳတ္နဲ႔မွ်စ္ေၾကာ္ေလး၊ ငပိရည္ တို႔စရာေလးနဲ႔ ေက်ာက္ေက်ာေလးထိုးမယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ကူးလဲယဥ္ ခ်က္ေပးမဲ့ အစ္မႀကီးနဲ႔လဲ တိုင္ပင္ေပါ့။

အလတ္မက လုပ္ဖို႔ကို (၂) ေနရာေျပာထားတာ။ တစ္ေနရာက သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာေပါ့။ မေန႔ညကမွ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္ သူ႔က အိမ္ငွားေနတာဆိုေတာ့ တျခားလူမ်ဳိးျခားေတြလဲရွိေတာ့ အဆင္ေျပဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ လုပ္မဲ့ေနရာကို လြန္ခဲ့တဲ့လ ထဲကေတာ့ ႀကိဳေျပာထားၿပီးသား။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့။ NGO ကိုကလဲ Confirm မလုပ္ရေသးတာ သတိရၿပီး ဒီေန႔သြားလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီ့မွာ ျပႆနာက စတာပဲ။ အဲ့ဒီ့ NGO မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာက (၄) ဦးရွိတယ္။ ရာထူးအႀကီးဆံုးက English လူမ်ဳိး၊ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းတယ္ဆိုတာထက္ စိတ္ထားအရမ္းျပည့္တယ္။ လူေတြကိုလဲ ေလးစားတယ္။ သူ႔ဆို လူတုိင္းက ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္။ ဒုတိယရာထူးအႀကီးဆံုးက အိႏိၵယလူမ်ဳိး သူက ျမန္မာျပည္မွာ (၅) ႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ျမန္မာစကားနဲနဲတတ္တယ္။ က်န္တဲ့ (၂) ေယာက္က ျမန္မာလူမ်ဳိး။ တတိယ ရာထူးအႀကီးဆံုးနဲ႔ ရာထူးအငယ္ဆံုးပဲဆုိပါေတာ့။

အဲ့ဒီ့ ရာထူးအငယ္ဆံုး ေနာက္မွေရာက္တဲ့ ေရႊၾကာပင္က Power ေတြမ်ဳိးစံုျပတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ဒီႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးထဲက English လိုေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္၊ ေရးႏုိင္တာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ဆုိၿပီး ေနရာတကာ ဆရာလုပ္တယ္။ ဒီႏုိင္ငံေရာက္ ေရႊတုိင္းလဲ ေျပာတတ္ ပါတယ္။ ေရာက္တုန္းတာ အိုးနင္းခြက္နင္းေပါ့။ ၾကာေတာ့လဲ ဖြတ္ ရႊတ္ ဒိုင္း နဲ႔ ေနတာပဲ၊ ေျပာၾကတာ။ အဓိက လမ္းမေပ်ာက္ရင္ၿပီးေရာ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အဆင္ေျပရင္ၿပီးေရာေပါ့။ (အသားထဲက ေလာက္ထြက္ဆိုတာ သူလိုလူမ်ဳိးေပါ့) လူတကာကို ေအာ္တယ္။ ေငါက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးျခားတခ်ဳိ႕ကိုေတာင္ ပါး႐ိုက္တယ္ဆိုပဲ။ သူ႔ကိုယ္သူလဲ အရမ္းတိက်တယ္။ အခ်ိန္ဆိုလဲ Right Time မွဆိုၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။

ေဒၚတိက်ႀကီးေပါ့။ ေဒၚတိက်ႀကီးတို႔ တိက်ပံုက ျမန္မာျပည္ကို ခြင့္ျပန္ေတာ့ ဒီက ေရႊေတြက ပစၥည္းေတြ သူတို႔ မိသားစုအတြက္ေပးၾကတာေပါ့။ အဲ့ဒီ့ပစၥည္းအထုပ္ေတြကို ပိုင္ရွင္ေပးတဲ့အတုိင္း မထည့္ပဲ။ ဟိုလူ႔အထုပ္ေဖာက္၊ ဒီလူ႔အထုပ္ေဖာက္နဲ႔ ထည့္ခ်င္သလို ထည့္ၿပီး ျပန္သြားေလရဲ႕။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ လာေတာင္းလို႔ေပးေတာ့ ေပးခ်င္သလိုေပးလုိက္မွာေပါ့။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ဒီကလူေတြက ဟိုဟာရလား? ဒီဟာရလား? ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီကလူေတြ ဖုန္းဖိုးနဲ႔ မြဲၾကကုန္ေလသတည္းေပါ့။ တိက်ပံုေျပာပါတယ္။ :P

ေၾသာ္ အလတ္မႏွယ္ စကားက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္။ ျပန္ေကာက္ၾကဦးစို႔။ ဒီေန႔ NGO ကိုသြားၿပီ ဘဲလ္တီးတယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးတာက အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။ ၀င္လဲ၀င္လိုက္ေကာ ေဒၚတိက်ႀကီး ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ကေန ခါးေထာက္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အႀကီးဆံုးကိုေျပာမွ ၿပီးမဲ့ကိစၥဆိုေတာ့ အႀကီးဆံုးနဲ႔ စကားနဲနဲေျပာခ်င္ပါတယ္လို႔ ခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။ လူမွန္ရင္ လူမႈေရးဆိုတာရွိတယ္ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေနတဲ့လူတုိင္းလဲ (၂) ေယာက္ထဲ ေျပာခ်င္လို႔ ခြင့္ေတာင္းတယ္ဆို တျခားလူေတြက ထြက္ေပးၾကတယ္။ ေရွာင္ေပးၾကတယ္။ ေဒၚတိက်ႀကီးကေတာ့ ခါးေထာက္ၿမဲေထာက္ၿပီး နားေထာင္လ်က္ပါပဲ။ အလတ္မေမြးေန႔ပြဲကို လုပ္ခြင့္ျပဳပါလို႔ အႀကီးဆံုးကိုခြင့္ေတာင္းေတာ့ သူက ေရွ႕တက္လာၿပီး ေျပာေလသတည္း။ "She is not member anymore thus why some of the girls said why she can do there." တဲ့။ အလတ္မကလဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ Member က Expired ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တတိယ ရာထူးအႀကီးဆံုးက သူ ခရီးကျပန္လာရင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ေျပာထားလို႔ ေစာင့္ေနတာ ပါလို႔။ ေမြးေန႔မွာ ေရႊျမန္မာေတြကိုမရွိတဲ့ၾကားက တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ရက္ပဲလွဴရတဲ့ အလွဴမို႔ ေကြ်းခ်င္လို႔ ပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ ေဒၚတိက်ႀကီးက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့။ "You don't need to donate" တဲ့။

အလတ္မတုိ႔ကလဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ နင့္ကိုလွဴမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔။ တျခားျမန္မာ မိန္းခေလးေတြ ကို ေကြ်းမွာပါလို႔။ ကဲ ႐ိုင္းတယ္ေျပာလဲ ခံ႐ံုေပါ့။ တကယ္ဆို သူက ျမန္မာလူမ်ဳိးပါ။ သူက ၀င္ၿပီး ကူမေျပာေပးတဲ့အျပင္ မလုပ္နဲ႔။ တျခားလူေတြလဲလုပ္ၾကမယ္တဲ့။ သူတို႔ေျပာတာကို ေစာင့္နားေထာင္ၿပီးမွ ေနရာရွိတယ္ဆိုမွ လာလုပ္လို႔၀င္ေျပာစရာလား။ အဲဒါနဲ႔ အႀကီးဆံုးက ႏွစ္ကုိယ္ၾကားေျပာလိုက္ပါတယ္။ တတိယအႀကီးဆံုးလာေတာ့ တုိင္ပင္ၿပီးလုပ္စရာရွိတာကို လာလုပ္ပါတဲ့။

အဲ့ဒီလုိ၀င္ေျပာျခင္းအားျဖင့္ သူ႔အတြက္ ဘာျဖစ္သြားသလဲဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္ဓါတ္ကို ရာထူးအႀကီးဆံုးသူက သိသြားတာေပါ့။ အလတ္မတို႔က အဲ့ဒီ့မွာ မေကြ်းရလဲ ဘာမွမျဖစ္ေပါင္။ မလႊဲသာမေရွာင္သာလို႔သာ ေကြ်းရမွာ။ ပထမ ေမြးေန႔ပြဲ မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ညီမေလးတစ္ေယာက္ကိုေျပာဖူးတယ္။ သူက အစ္မကလဲ Euro 100 ေလးကုန္မွာကို ကတ္ေစးႏွဲတယ္လုိ႔ေျပာလို႔ပါ။ ငါက ကပ္ေစးမႏွဲဘူးလို႔ `ကုသိုလ္တပဲ ငရဲတပိႆာ´ ငါ့ေမြးေန႔မွာ အျဖစ္မခံခ်င္လို႔ သိပ္မလုပ္ခ်င္တာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

အလတ္မဆိုတာ ငယ္ငယ္ထဲက မာနႀကီးသူပီပီ။ သူမ်ားက `ေသးေသးတင္´ ရင္ ကိုယ္က `ဆံခတ္´ ရမွာ ေက်နပ္သူမို႔ ဘယ္သူ႕အေၾကာမွ မခံ။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ျပန္ကိုက္.. အဲေလ မွားလို႔ ျပန္ေျပာေနၾကဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက ကိုယ့္ဆီက အကူအညီေတာင္းတုိင္းရမွန္းသိေတာ့ `ညီမေလး´ `မႀကီး´ နဲ႔ ညာခုိင္းတတ္ၾကျပန္တယ္။ ညာခုိင္းတယ္ဆိုတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ မကူညီရ မေနႏုိင္သူမို႔ ကူညီၿမဲေပါ့။ အခုေခတ္ႀကီးကလဲ `ေက်းဇူးမတင္ -င္လွန္ျပ´က တယ္မ်ားသဗ်ဳိ႕။ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ၾကျပန္ေတာ့လဲ `(၁၀) ခါခုိင္းၿပီး (၁) ခါ မကူညီႏုိင္တာေလးကို´ မေခၚမေျပာၾကျပန္ဘူးရွင့္။ (စကားမစပ္ - ျမန္မာ့အသံမွာလုပ္တုန္းက လူတကာက ခုိင္းတုိင္းလုပ္တယ္ဆုိၿပီး အစ္ကိုတစ္ေယာက္က အေမ့ကို တုိင္ဖူးတယ္။ အန္တီ့သမီး လူတကာက အကူအညီေတာင္းတယ္ဆိုၿပီး ခုိင္းတာကို `ဘံုကြ်န္´ လုပ္တယ္ဆိုၿပီး။ အေမကေတာ့ တိုင္ေတာ့ ဆူတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ မဆူေတာ့ပါဘူး။) အခုဒီေရာက္ေတာ့လဲ `ဘံုကြ်န္´ ထပ္လုပ္ေနျပန္ၿပီ။

အလတ္မတို႔ကလဲ ဘယ္သူေခၚေခၚ မေခၚေခၚ မမႈေပါင္။ အလတ္မ ၀ါသနာပါတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုးရယ္။ ကိုက္စရာ ခ်စ္ခ်စ္ရယ္.. အယ္ မွားျပန္ၿပီ (ခ်စ္စရာ) ရွိၿပီးသားကိုး။ ဘယ္သူကျဖင့္ ငါ့ကိုမေခၚဘူးဆိုၿပီး စိတ္ဆိုးလဲ ခဏေပါ့။ ေမ့သြားတာက မ်ားမ်ားရယ္။ ဒီေန႔ကေတာ့ စိတ္တိုလြန္းလို႔ ရင္ထဲက ေဒါသကို စာအျဖစ္ေျပာင္းလိုက္တာပါ။

မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူေတြက အလတ္မေမြးေန႔လုပ္မွာကို ကန္႔ကြက္တာလဲ? ဘာကိစၥ လုပ္ခြင့္မျပဳနဲ႔လို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး (သို႔) လူခ်င္း အတင္းခ်ၿပီး ပိတ္ခိုင္းရတာလဲ? သူတို႔ေကာ လာမစားၾကဘူးလား? (ေသခ်ာပါတယ္။ ခြ်န္တြန္းလုပ္တဲ့ တလံုးခ်ဳိင့္ေတြေတာ့ လာစားမယ္ မထင္) အလတ္မ ေမြးေန႔ပြဲမေရာက္ခင္ ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာလဲ? လူေတြက ဘယ္လိုေတြလဲ?

အလတ္မ ေသခ်ာသေလာက္ကေတာ့ ဒီႏွစ္ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္မည္ မထင္ပါ။ လုပ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အကုသိုလ္တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။