Tuesday 31 January 2012

အတုယူရာ၀ယ္ (၂)

အလတ္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္မွာဆို ကိုးရီးယားေရာဂါလို႔ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကိုးရီးယားကားေတြ အင္မတန္ ေပါမ်ားလြန္းပါတယ္။ အိမ္တုိင္းနီးပါး ကိုးရီးယားကားေတြ ရွိတတ္ၾကပါသည္။ ကိုးရီးယားေတြ ၾကည့္ရသည္မွာ ေကာင္းပါသည္။ မေကာင္းသည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ေကာင္းလို႔လဲ MWD တို႔၊ MRTV တို႔က ျပသေပးေနပါသည္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေတြက အဲ့ဒီ့ထဲကအတုိင္း ၀တ္ပံု စားပံုကို အတုယူၾကၿပီး ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ပညာေရး၊ စီးပြားေရးေတြ အတုမယူတတ္ၾကပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိၿပီး ရင္နာရျပန္ပါသည္။

အတုယူမည္ဆိုလွ်င္...ကိုးရီးယားႏုိင္ငံရဲ႕ အေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ အဓိကဆႏၵမွာ ဆရာျဖစ္လိုၾကပါသည္။ သူတို႔လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ဆရာမ်ားအေပၚတြင္ ႐ိုေသေလးစားမႈ အျမင့္ဆံုးျဖစ္ပါသည္။ လစာမွာလဲ အမ်ားဆံုးရပါသည္။ အိမ္ေထာင္ဖတ္ ေရြးခ်ယ္မႈတြင္လဲ ထိပ္ဆံုးအဆင့္တြင္ ရွိပါသည္။

ကိုးရီးယားႏုိင္ငံသည္ PISA တြင္ သခ်ၤာႏွင့္ စာဖတ္မႈစြမ္းရည္ ပထမဆုရခဲ့ၿပီး၊ သိပၸံဘာသာတြင္လဲ တတိယဆု ရခဲ့ေၾကာင္းကိုလဲ သိေစခ်င္ပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ ထူးခြ်န္ရျခင္းမွာလဲ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပ၌ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေလ့လာၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ မိဘမ်ား၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မွီ (ႏုိင္ငံဂုဏ္ေဆာင္) သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္းမ်ားျဖစ္ေစလိုျခင္းျဖစ္ၿပီး ယခုအခါ ဥေရာပႏွင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမ်ားအထိ ပညာသင္ၾကားဖို႔ ေစလႊတ္လွ်က္ရွိပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုးရီးယားႏုိင္ငံသည္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာတြင္ ပါရမီရွင္မ်ား ေပၚထြက္သည့္ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားလွေပသည္။

တခ်ဳိ႕ကိုးရီးယားကားမ်ားသည္ အတုယူတတ္လွ်င္ အတုယူစရာ အင္မတန္မွေကာင္းလွပါသည္။ သူတို႔ေျပာခ်င္တဲ့ Message ေလးေတြကို ခ်ေပးထားတာကိုက ပညာသားပါလွပါသည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ေရႊျမန္မာေလးမ်ား တလြဲဆံပင္ေကာင္းၾကျပန္ပါသည္။

ကိုးရီးယားကားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကို အင္မတန္ တန္ဖိုးထားၾက ပါသည္။ ေခတ္ေပၚကားေတြ ႐ိုက္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာေတြရွိသလို၊ သူတို႔ရဲ႕ သမုိင္းနဲ႔ ႐ိုးရာဓေလ့ကိုလဲ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာမ်ားစြာလဲရွိပါသည္။ (ဥပမာ - နန္းတြင္းရတနာကားမ်ဳိး)

ေရႊျမန္မာမေလးမ်ား ကိုးရီးယားကားေတြထဲကလို အတို၊ အျပတ္၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ အဟိုက္ေတြ လုိက္၀တ္ၾကပါသည္။ ကိုးရီးယားသူေလးမ်ားက အသားျဖဴသူကေလးေတြ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ ဘယ္လို ၾကည့္ၾကည့္ လွေနပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာေရႊမကေလးမ်ားမွာ လွတဲ့လူလဲ ရွိသလုိ၊ မလွတဲ့လူမ်ားလဲ မ်ားလွပါသည္။ သူမ်ား၀တ္တာ လိုက္၀တ္ၾကပါ။ မ၀တ္နဲ႔မေျပာပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ လိုက္လား? မလုိက္လား? ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဦးေႏွာက္ကေလး သံုးၿပီးမွ ၀တ္ေစခ်င္ပါသည္။

ကိုးရီးယားသူေလးေတြ Video ထဲမွာ အတုိ၀တ္တာက ကိုယ္ပိုင္ကား (သို႔) Taxi စီးၾက၊ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မ်က္စိထဲမွာ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္မိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က အတို၀တ္တာၾကာလွၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္လိုထိုင္ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားေလ။ ကြ်န္မတို႔ တခ်ဳိ႕ေရႊျမန္မာမေလးေတြ Bus ကား တုိးစီးၿပီး အတို၀တ္တာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုထုိင္ရမယ္ဆိုတာလဲမသိ၊ ကိုယ့္စီးတဲ့ ကားေပၚမွာ ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္၊ လူႀကီးေတြၾကားထဲ မထုိင္တတ္တာကို ျမင္ရတာ အင္မတန္မွ အ႐ုပ္ဆိုးလွပါသည္။

သူတို႔ ေျခသလံုးေလးေတြက ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ ေဖြးေဖြးေလးမို႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသလို၊ ေရႊျမန္မာေလးမ်ားရဲ႕ တခ်ဳိ႕ ေျခသလံုးတုတ္တုတ္၊ အမာရြတ္ေတြ ဗလဗြ၊ ဂုန္ညွင္းကြင္း မဲမဲေလးေတြနဲ႔မို႔ `ယိုသူမရွက္၊ ျမင္သူမရွက္´ လွပါသည္။

ေရႊျမန္မာတို႔ရဲ႕ ၀တ္စားပံုမွာ လံုခ်ည္ မွ လံုခ်ည္စကပ္၊ လံုခ်ည္စကပ္ မွ စကပ္တို၊ စကပ္တို မွ ေဘာင္းဘီတို... အဆင့္သို႔ တက္လွမ္းၿပီး အတုယူေနၾကသည္မွာ ေယာက္်ားေလးမ်ားအဖို႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္ဟု ဆိုၾကျပန္သည္။

အလတ္မလဲ ငယ္ရာက ႀကီးလာသူပါ။ သူတို႔ကေလးေတြကို မနာလိုလို႔ လိုက္ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ၀တ္ပါ။ ၀တ္ၾကပါ။ အႏၲရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚတဲ့ ၀တ္စားမႈမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ေစလိုပါ။

ကြ်န္မ အခုေရာက္ရွိေနတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ကြ်န္မတို႔ ေရႊျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းေျပာရသည္မွာ အလြန္ ဂုဏ္ယူလွပါသည္။ ကြ်န္မ ဂုဏ္ယူစြာေျပာေလ့ရွိသည့္ အေၾကာင္းမ်ားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုမွာ `တစ္လင္ တစ္ယား စနစ္ကိုက်င့္သံုးေၾကာင္း၊ လူႀကီးမိဘကို ႐ိုေသေၾကာင္း၊ ဘာသာတရားကိုင္း႐ိႈင္းေၾကာင္း၊´ တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါ ေရႊျမန္မာအမ်ားစုမွာ ကိုးရီးယားကားထဲက အတုိင္း အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို အတုယူေနၾကသည္ဟု ၾကားသိရပါသျဖင့္ ေအာ့ႏွလံုး နာလွပါသည္။ ကြ်န္မ အေနျဖင့္ ၾကြားထားေသာ စကားကိုျပန္႐ုတ္သိမ္းရမလိုျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အင္မတန္မွ စိတ္မေကာင္းလွပါ။

ျမန္မာမကေလးမ်ားမွာလဲ ရည္းစား (၄) ေယာက္၊ (၅) ေယာက္ တၿပိဳင္ထဲထားၿပီး အတုခိုးေနၾကသည္မ်ားမွာလဲ မိဘမ်ား၊ ေမာင္ႏွမမ်ား၊ အစ္ကိုမ်ားအေနျဖင့္ ကိုယ့္သမီး၊ ကိုယ့္ညီမ၊ ကိုယ့္အစ္မကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ေစလိုပါသည္။

အင္တာနက္ေပၚတြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ ျမန္မာအဆိုေတာ္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား၏ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ပံုမွာလဲ တစ္ခါတစ္ခါ ရီခ်င္စဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။ ႏုိင္ငံျခား ၀တ္စားဆင္ယဥ္မႈကို အတုယူရာတြင္ အျမင္လဲ ရွိဖို႔ လိုအပ္လွပါသည္။ ငါ့ရွိလို႔ ငါ၀တ္တာ ဘာျဖစ္လဲဆိုၿပီး ၀တ္ခ်င္လဲ ၀တ္ပါ။ သူမ်ား ဟားခ်င္စရာျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မ၀တ္မိဖို႔ လိုအပ္လွပါသည္။

အေနာက္တုိင္း လူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ၀တ္စားပံုမွာကေတာ့ ရာသီဥတုနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုလုိက္ၿပီး ၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။ စပ္စုထားသမွ်ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ Witter Dress, Summer Dress, Spring Dress, Evening Dress (Party Dress), Formal Dress, Wedding Dress, Classic, Casual, Swimwear (Beachwear), Nightwear (Pyjamas), Maternity & Nursing Wrap Dress, Sportwear ေတြဆိုၿပီး ႏုိင္ငံအလိုက္ အေခၚအေ၀ၚ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။

Summer ရာသီမွာ Summer အ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။ Summer မွာ သူ႔ရာသီခ်ိန္မွာ ၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစားကို မ၀တ္ပဲ အျပင္သြားမိရင္ ၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး အတင္းေျပာတာ ခံရတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ Summer မွာ အျဖဴ၀တ္တာမ်ားၾကၿပီး... Spring မွာ အျဖဴ၀တ္မိရင္လဲ လူၾကည့္ခံရတတ္ပါတယ္။ ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမလိုက်င့္ဆိုသလို အလတ္မတို႔လဲ မနည္းကို ၀တ္စားဆင္ယဥ္မႈကို လုိက္ၿပီး အတုယူေနရပါတယ္။

အလတ္မတို႔ ေရႊရြာမွာဆို ၀တ္ခ်င္သလို ၀တ္ၾကပါတယ္။ Sportwear ကိုလဲ ေဆာင္း၀တ္ၾကသလို၊ ေႏြရာသီ၊ မိုးရာသီလဲ ၀တ္ၾကပါတယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွာဆိုရင္ျဖင့္ Sportwear ကို အားကစားလုပ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၀တ္ၾကပါတယ္။ တျခားအခ်ိန္မွာ မ၀တ္ၾကပါဘူး။

ေႏြရာသီတြင္ Slipper မ်ား ၀တ္သလို၊ Boot (ဘြတ္ရွည္) ဖိနပ္မ်ားကိုလဲ ေဆာင္းရာသီမွာပဲ ၀တ္ၾကပါသည္။ ဟိဟိ တခ်ဳိ႕ နာမည္ႀကီးတဲ့သူမ်ားလို႔ စင္ေပၚမွာ မ၀တ္ပါ။

`ေတာင္းမွာ အကြပ္၊ လူမွာအ၀တ္´ ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးနဲ႔အညီ ၀တ္တတ္ေစခ်င္ပါတယ္။


အတုယူရာ၀ယ္

ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ လူသားသန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အတုယူပံု ယူနည္းမ်ားစြာရွိၾကပါသည္။ အလတ္မလဲ အတုယူသင့္တယ္ထင္လွ်င္ ယူခဲ့ဖူး၊ ယူေနဆဲပါ။ အတုယူတုိင္းလဲ မေကာင္းပါ။ ကိုယ္ပိုင္ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ၿပီး ယူသင့္မွ ယူေစလိုပါသည္။

ယခုေခတ္ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားသည္ အတုယူတာ ျမန္လြန္းလွပါသည္။ (၈) တန္း၊ (၉) တန္း၊ (၁၀) တန္းနဲ႔ ဟိုတယ္ တက္အိပ္ေနၾကသည္ကိုလဲ ၾကားရပါသည္။ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလွပါ။ ေယာက္်ားေလးမ်ား ကိုလဲ ႏွမခ်င္းစာနာတတ္ ေစလိုပါသည္။ အလတ္မကေတာ့ ေမာင္ေလးကို ဒီလိုပဲ ဆံုးမပါတယ္။ `သူမ်ား သားသမီးကို ယူႏုိင္မွ အတူတူေန၊ မယူႏုိင္ရင္ မေနနဲ႔´လို႔။

ႏုိင္ငံျခားကားေတြကိုၾကည့္ၿပီး Living together ေနတာကို အတုယူသည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ တျခား အတုယူစရာမ်ားကိုလဲ ယူေစခ်င္ပါသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွ ကေလးမ်ားတြင္ `ေယာက္်ားေနာက္ လိုက္ေျပးသည္၊ မိန္းမခိုးေျပးသည္´ဟု မၾကားဖူးပါ။ ကြ်န္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားသည္ တခ်ဳိ႕ (၉) တန္း၊ (၁၀) တန္းနဲ႔ ေယာက္်ားေနာက္လုိက္ေျပးလို႔ ပညာေရးဆံုးခန္းမတုိင္သည့္ လူငယ္မ်ားစြာ ရွိၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ နယ္မွ ကေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။

အသက္ (၁၆)ႏွစ္၊ (၁၇)ႏွစ္ ႏွင့္ မိဘ ဘ၀သို႔ေရာက္ခဲ့သူမ်ားလဲ ရွိပါသည္။ ဒီအရြယ္နဲ႔ မိဘျဖစ္ၿပီး၊ မိဘကိုယ္တုိင္က (၁၀) တန္းမေအာင္၊ ဘြဲ႔မရ ဘ၀ကိုေရာက္မွေတာ့ ေမြးထားတဲ့သားသမီးကို ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏုိင္ၾကမလဲဆိုတာကို ေတြးတတ္ဖို႔ လိုအပ္လွပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ ေရႊျမန္မာ အမ်ားစုမွာ လူလတ္တန္းစားႏွင့္ ဆင္းရဲသားေတြ မ်ားၾကပါသည္။ ကိုယ့္ဘ၀ကို သိဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။

Living together ေနပါ။ မေနနဲ႔ မေျပာပါဘူး။ (ေျပာလို႔လဲ ရမွာမွ မဟုတ္တာ) မိဘက မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေလး ကုတ္ကပ္စုၿပီး သားသမီးေတြကို (၁၀) တန္းေလးေအာင္ အေ၀းသင္ေလး ဆက္တက္ၿပီး ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ မိဘတုိင္းရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ေစတနာပါ။ လူငယ္ေတြ အေနနဲ႔ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို မေစာ္ကားဖို႔ေတာ့ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါသည္။ လူငယ္ဘ၀ရည္းစားထားတယ္။ အတူတူေနၾကတယ္။ အပစ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ ေနပါ။ ကိုယ္လဲ ကိုယ္ေနခ်င္သလိုေနၿပီးၿပီဆိုရင္ မိဘကိုလဲ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလး အတုိင္း ေနေပးၾကပါ။

ရည္းစားနဲ႔အတူတူေနတဲ့ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းခေလးတုိင္းကိုလဲ သစၥာရွိေစလိုပါသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြလဲ ရွိေစလိုပါသည္။ ငါတို႔ခ်စ္လို႔ အတူတူေနၿပီးၿပီ အခုငါတို႔က မိဘရွာတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကို ငါတို႔ျဖစ္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးရမယ္။ အခု နင္နဲ႔ငါ ဘ၀တစ္ခုကို အတူတူ တည္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ရဲ႕ မိဘေတြပဲ ငါ့တို႔ရဲ႕ မဂၤလာစားရိတ္၊ ငါတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္မဲ့ ဘ၀ခရီးအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္။ ငါတို႔လဲ ခဏတာပဲ ေပ်ာ္ရမယ္။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ နင္လဲ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္တက္ ငါလဲ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္တက္မယ္။ (၂) ေယာက္လံုးဘြဲ႕ရေအာင္ႀကိဳးစားမယ္။ ဘြဲ႕ရၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔အလုပ္လုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံစုမယ္ဆိုၿပီး ညိွညိွႏိႈင္းႏိႈင္း တုိင္တုိင္ပင္ပင္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားဖို႔မွာ ျဖစ္သင့္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ငါတို႔ဘ၀သစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး သစၥာရွိရွိနဲ႔ တြဲတဲ့ အတြဲ ဘယ္ႏွစ္တြဲမ်ားေတြ႕ဖူးပါသလဲ? အဲ့ဒီ့အတြဲကို ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အတြဲကမွ တကယ့္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ကို အသံုးျပဳတဲ့ ပညာရွိအတြဲလို႔ တင္စားလိုက္ပါသည္။

အလတ္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားကိုလဲ အေနာက္ႏုိင္ငံမွာ ကေလးမ်ားလို ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံမွ ကေလးအမ်ားစုသည္ သူတို႔ရဲ႕အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေက်ာ္မွာ သူတို႔တက္ခ်င္တဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ မိဘမ်ားကလဲ တက္ခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ကို ခြင့္ျပဳၾကသည္။ မိဘမ်ားရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္မွာ သားသမီးျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခြင့္ျပဳမွ ေအာင္ျမင္သည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ လူတုိင္း လူတုိင္းတြင္ ၀ါသနာပါသည့္အလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ရသူမ်ားမွာ တျခားလူမ်ားထက္ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ၾကသည္ကို သတိျပဳမိၾကဖို႔ မိဘမ်ားအေနျဖင့္လည္း လိုအပ္လွပါသည္။

အလတ္မ အခုေနထုိင္သည့္ အေနာက္ဥေရာပႏုိင္ငံတစ္ခုတြင္မူ ကေလးမ်ားကို အသက္ (၆) ႏွစ္မွစ၍ အစိုးေက်ာင္း အပ္ခြင့္ျပဳပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေက်ာင္းပညာ (အတန္းပညာ)ကို စၿပီး သင္ေစလိုပါသည္။ အလတ္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္တြင္ သားသမီးမ်ားကို (၅) ႏွစ္ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ (၅) ႏွစ္မျပည့္ေသးတာကိုပင္ လိမ္၍ ေက်ာင္းအပ္ၾကပါသည္။ မိဘမ်ား သတိျပဳေစရန္မွာ ကိုယ့္သားသမီးကို တကယ္ပညာတတ္ေစလိုလွ်င္ ဆႏၵမေစာ ေစလိုပါ။ မိဘမ်ားကိုလဲ အတုယူေစလိုပါသည္။

ဒီႏိုင္ငံက ေက်ာင္းတုိင္းတြင္ အသက္ (၁၅ မွ ၁၈) ႏွစ္ဆိုလွ်င္ Sexual ဘာသာရပ္ကို သင္ယူၾကရပါသည္။ အရြယ္ေရာက္တဲ့ လူငယ္မ်ားအတြက္ ဗဟုသုတ၊ ပညာရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေရႊျမန္မာကေလးမ်ားလို `မိန္းမခိုးေျပး၊ လင္ေနာက္လုိက္ေျပး´ တာ မရွိျခင္းလဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔အေနနဲ႔ Living together ဆိုသည္မွာ ပညာေရးေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ ကေလးမ်ားအေနျဖင့္ ပညာေရးသည္ ပထမ၊ ပညာေရးသည္ ဒုတိယ၊ ပညာေရးသည္ တတိယျဖစ္ပါသည္။ ပညာရွာရတြင္လည္း တကယ့္ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းအစစ္နဲ႔ သင္ယူၾကပါသည္။ သူတို႔စိတ္ထဲတြင္လည္း ပညာတတ္မွ လူရာ၀င္မည္။ တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ ခုိင္မာမည္ဟု ခံယူထားၾကပါသည္။ မိဘမ်ားမွ ခုိင္မာသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးၾကပါသည္။

အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္မွ အစိုးရေက်ာင္းၿပီးပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔လိုခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ကို အသက္ (၁၆) ႏွစ္တြင္ ငါကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္တက္မွာဆိုေတာ့ အခုထဲက ႀကိဳးစားရမယ္။ ငါကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မွာဆိုေတာ့ အခုထဲက အရွိန္ယူရမယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ မိမိ၀ါသနာပါသည့္ အႏုပညာေက်ာင္းတက္ခ်င္သည္ကို မိဘမ်ားမွ ခြင့္ျပဳၾကတာလဲ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲအၿပီး (၂) လ နဲ႔ (၅) လၾကားတြင္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ စၿပီးတင္ရပါသည္။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့ ေယာက္်ားေလးတုိင္း စစ္ထဲ မ၀င္မေနရ ၀င္ရပါသည္။ စစ္သင္တန္း (၂) ႏွစ္ တက္ၿပီးမွ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ျပဳပါသည္။

ယခုေခတ္ လူငယ္တုိင္း ပညာတတ္ၾကပါသည္။ ပညာမတတ္တဲ့လူ အင္မတန္မွ ရွားပါး ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းတြင္ မယူမရေနရ ယူရသည္မွာ ဘာသာစကားတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ English လိုေတာ့ လူငယ္တုိင္းေျပာတတ္ၾကပါသည္။ သူတို႔ မိခင္ဘာသာ၊ English ဘာသာႏွင့္ တျခားဘာသာစကား တစ္ခု အားလံုးေပါင္း (၃) ခု သင္ရပါသည္။ ဒီႏုိင္ငံက ကေလးအမ်ားစုသည္လည္း Living together ေနၾက ပါသည္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဤအရာသည္ ပညာေရးေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ ေက်ာင္းမွာထဲက ႀကိဳက္လာတဲ့ စံုတြဲမ်ားမွာလည္း တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ တြဲၾကပါသည္။ တကၠသိုလ္ခ်င္းမတူ ႏုိင္ငံျခားၿပီး တက္ရတဲ့အတြဲမ်ားလဲရိွပါသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးပန္းတိုင္ၿပီးဆံုးလွ်င္ အမိေျမသို႔ ျပန္လာၾကပါသည္။

တကၠသိုလ္ၿပီးလို႔ ျပန္လာတဲ့ ေယာက္်ားေလးတုိင္း မိဘႏွင့္အတူ မေနေတာ့ပါ။ တိုက္ခန္းကို Installment ၀ယ္ၿပီး ေနၾကပါသည္။ အရင္ ရည္စားေဟာင္းႏွင့္ Living together ေနပါသည္။ သူတို႔ လက္ထပ္ဖို႔ သင့္/မသင့္ အတူတူေနၿပီး စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကပါသည္။ စိတ္သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆိုင္မွ ေနာက္တစ္ေယာက္ သို႔ ေျပာင္းတတ္ၾကပါသည္။ တစ္ေယာက္ထဲကို (၂) ေယာက္၊ (၃) ေယာက္ မထားၾကပါ။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၿပီးၿပီးျခင္း ဘယ္ေယာက္်ားေလးမွ မိန္းမ မယူၾကပါ။ သူတို႔အတြက္ ပညာေရးၿပီးရင္ စီးပြားေရး၊ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရွိဖို႔သာလွ်င္ အဓိကျဖစ္ရျပန္ပါသည္။ အလုပ္အကိုင္၊ အိမ္ (တိုက္ခန္း)၊ ကားရွိၿပီဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုမွာ အသက္ (၃၂) ႏွစ္ ေက်ာ္မွ မဂၤလာေဆာင္ၾကၿပီး ဘ၀တစ္ခုကို စတင္တည္ေဆာက္ၾကပါသည္။

ဤႏုိင္ငံမွ အိမ္ေထာင္ရွင္ေယာက္်ားေလးအမ်ားစုမွာ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကရျခင္းမွာ ေယာက္်ားေလး မ်ား စစ္သင္တန္း (၂) ႏွစ္တက္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ မိန္းခေလးမ်ား တကၠသိုလ္ (၂) ႏွစ္ ၿပီးေနၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းခေလးမ်ားမွာ ေယာက္်ားေလးမ်ားထက္ (၂) ႏွစ္ ေစာ၍ ေက်ာင္းၿပီးေသာေၾကာင့္ ေယာက္်ားေလးမ်ား Stable ျဖစ္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္ဟု ယူဆလွ်က္....

Monday 30 January 2012

၀န္ခံခ်က္

အလတ္မ blog ကို လာလည္ၾကေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ဦးစြာပထမ ေတာင္းပန္လိုပါသည္။ အလတ္မ Posts

၀န္ခံခ်က္

အလတ္မ Blog ကို လာလည္ၾကေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ဦးစြာပထမ ေတာင္းပန္လိုပါသည္။ အလတ္မ Posts မ်ားကို ေန႔တုိင္းမတင္ႏုိင္တာကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႔။

အလတ္မ ဘယ္အရာကိုမဆို စိတ္မပါပဲ မလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ Blog ကိုေန႔တုိင္း မေရးျဖစ္ပါ။ စိတ္ပါလွ်င္လည္း တေန႔ထဲ ၂ ပုဒ္ေလာက္ေရးျဖစ္ပါသည္။ အလတ္မ ဒီ Blog ေလးကို 2007 ထဲက စၿပီးဖြင့္ခဲ့ၿပီး အားလပ္တဲ့အခ်ိန္ႏွင့္ စိတ္ပါမွေရးတတ္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူနဲ႔မွ Link မခ်ိတ္ခဲ့ပါ။

သူမ်ားေတြက Blogger ကို အဓိပၸါယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဖြင့္ဆိုၾကေသာ္ျငားလည္း အလတ္မအေနျဖင့္ သူမ်ား (အိမ္) Blogs ေတြ လည္လည္သြားၿပီး စိတ္မပါလဲ Comments ေရး၊ စိတ္ပါလည္း Comments ေရးၿပီး လာလည္တာ လူသိေအာင္လဲ မေျပာခ်င္ပါ။ နာမည္ႀကီး Blogger လဲ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို စာအျဖစ္ ေကာက္႐ိုက္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

အလတ္မ Blog ကို လာလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ အႏွစ္သာရ မရခဲ့ဖူးဆိုလွ်င္လည္း နားလည္ေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။

အလတ္မသည္ သူမ်ား Blog ေရးလို႔ လိုက္ေရးၿပီး ငါတို႔ Blogger ေတြ သတ္သတ္ဖြင့္ထားတဲ့ အေကာင့္နဲ႔သံုးေနလို႔ တျခားအေကာင့္ေတာင္ သိပ္မသံုးျဖစ္ဘူးလို႔ ၾကြားလံုးေတြနဲ႔ လာလာေျပာေသာ တခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕ေသာ Blogger မ်ားကိုလဲ အျမင္ကတ္လွပါသည္။ မေန႔တေန႔ကမွ Blog ေရးၿပီး နာမည္မႀကီး/ႀကီးေအာင္ ကိုယ့္အလွပံုေတြ တင္ၿပီး ဘေလာ့လူသိမ်ားေအာင္လုပ္တဲ့ အလုပ္လဲ မလုပ္လိုပါ။

ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳမ်ားႏွင့္ ရင္တြင္းျဖစ္မ်ားကိုသာ ခ်ေရးျခင္းျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ အမွားပါလွ်င္ (သို႔) တစံု တေယာက္ေသာသူအား ရည္ညႊန္းမိလွ်င္လည္း ခံစားနားလည္ေပးေစလိုပါေၾကာင္း ၀န္ခံလွ်က္ ..................

အလတ္မ (သို႔) ရွင္ေထြး

Monday 9 January 2012

အတိုး

အတိုး... အတိုးဆိုတာ အလတ္မအရြယ္ေရာက္ကထဲက မကင္းႏုိင္တာက ဒီအတိုးပါပဲ။ (၁၀) တန္းေအာင္လို႔ ရန္ကုန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းသြားတက္မယ္ဆိုေတာ့ ေမေမက လက္၀တ္လက္စားအျပည့္အစံု ဆင္ေပးၿပီး မွာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ ေမေမက သူ႔သမီးအလတ္မေလးကို မေကာင္းတဲ့ မိန္းမျဖစ္သြားမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္ၿပီး ဒီလိုမွာလိုက္တယ္။ ``သမီး အခု ေမေမ ဆင္ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြက သမီးမွာ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့အခ်ိန္ စိတ္အားမငယ္ရေအာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲယွဥ္ရင္ ငါ့သမီးေလး အႏွိမ္မခံရေအာင္ ဆင္ေပးလိုက္တာ။ ပိုက္ဆံမရွိဘူးဆိုၿပီးေတာ့ မေကာင္းတဲ့လမ္းေၾကာင္းကိုေတာ့ မလုိက္မိပါေစနဲ႔ သမီးရယ္။ ေမေမက သမီးေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လုိက္ႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ သမီး မျဖစ္မေန ပိုက္ဆံလိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္အမ်ဳိးဆီကမွ လက္၀ါးျဖန္႔ၿပီး ေအာက္က်ေနာက္က်မခံရေအာင္ သမီး၀တ္ေနတဲ့ အထဲက တခုခုကို အေပါင္ဆုိင္မွာ သြားေပါင္ၿပီး သံုးပါ။ ေမေမ ရန္ကုန္လာေတာ့ ျပန္ေရြးေပးမယ္´´ ဆိုၿပီး မွာတမ္းရွည္ႀကီးန႔ဲ ရန္ကုန္ကို လုိက္ပို႔ပါေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ကစၿပီး အလတ္မနဲ႔ အေပါင္ဆိုင္ဆိုတာ အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ထက္ေတာင္ ရင္းႏွီးေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ရင္းႏွီးသလဲဆို အေပါင္ဆိုင္ကလင္မယားေတာင္ ေခြ်းမေခၚယူရတယ္။ ဟိဟိ...

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ လူတုိင္းအတိုးနဲ႔ ကင္း/မကင္း မသိဘူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာေတာ့ သူေဌးႀကီးေတြ၊ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြ၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြေတာင္ အတိုးနဲ႔မကင္းၾကဘူး။ အတိုးေပးၾက ယူေနၾကတာေတြ႕ရ ၾကားရတယ္။ အစိုးရေတြအထိေတာင္ ဘီလံနဲ႔ခ်ီၿပီး ေခ်းၾကတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကို ဘယ္ေလာက္ ထုတ္ေခ်း လိုက္တယ္ဆိုတာ သတင္းမွာေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္။

အလတ္မ အေနနဲ႔ေတာ့ အတုိးယူတာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ေမေမအၿမဲဆံုးမတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ ``သူမ်ား ပစၥည္း မခိုးနဲ႔၊ သူမ်ားလင္ မခိုးနဲ႔´´ တဲ့။ သူမ်ားပစၥည္းခိုးတာ၊ သူမ်ားလင္ခိုးတာက ရွက္စရာတဲ့။

အတိုးနာမည္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာရွိတာကို စပ္စုထားသမွ် ေျပာျပရရင္... ေန႔ျပန္တိုး၊ ေရႊတိုး၊ အိမ္ၿခံေျမ တုိက္ခန္း (အေပါင္ခံ)အတိုး၊ အလြတ္တိုး၊ တခ်ဳိ႕အေပါင္ဆုိင္ေတြဆို အတိုးေပးစားတာ လန္ထြက္ေနတာပဲ။ (ပုဆိုး၊ ထမီ၊ မီးပူ၊ ပန္ကာ၊ တီဗီ၊ ဒီဗီဒီ၊ စက္ဘီး၊ ဆုိက္ကား၊ ဆုိင္ကယ္) အကုန္လံုးကို အေပါင္ခံၿပီး အတိုးေပးစား ၾကတာပဲ။

အလတ္မ ဒီကုိ လာမယ္ဆိုထဲက အတိုးဇာတ္လမ္းက အရွိန္ျမင့္တက္လာခဲ့တယ္။ ေအးဂ်င့္ခကို အိမ္ဂရံေပါင္ၿပီး (၇) က်ပ္တိုးနဲ႔လာခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ (၅) လေလာက္ အဆင္မေျပေတာ့ အတုိးတက္ေပါ့။ မတင္တင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ အစ္မႀကီးက အတိုးမယူပဲ ေဒၚလာ (၈၀၀) အလကားထုတ္ေခ်းတဲ့အတြက္ နဲနဲအသက္႐ႈ ေခ်ာင္ခဲ့ရလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့စာရင္းထဲမွာ(အထူးသျဖင့္ ပိုက္ဆံကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္) ထိပ္ဆံုးက ေက်းဇူးတင္ထိုက္ သူပါ။

အလတ္မတို႔ အရင္က အတိုးယူသူေပါ့။ ဒီမွာ အလုပ္ေလးအဆင္ေျပလာေတာ့ အတိုးေပးသူျဖစ္လာတယ္။ ပထမဆံုးအတိုးေပးစားတဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ လွမွလွပဲ။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ကို တိုက္ခန္း ၀ယ္ရေအာင္(၄)က်ပ္တိုးနဲ႔ ေခ်းေတာ္မူလိုက္တယ္။ (၇)လပဲ အတိုးေပးၿပီး။ အရင္းကို (၃)ႏွစ္ေလာက္ ေတာင္းယူ ရတယ္။ အဲ့ဒီ့ေနာက္ အလတ္မက ေခ်းမဲ့လူေတြကို စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္တယ္။ (တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္) မို႔ပါ။

အလတ္မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ငါ့မွာေငြပိုေနတယ္။ ေခ်းပါ ေခ်းပါလို႔ လိုက္မေျပာဘူး။ သူတို႔အကူအညီလိုလို႔ ပိုက္ဆံေခ်းပါ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အတိုးလိုခ်င္လို႔ ေခ်းတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ေျပလည္ရင္ ၿပီးတဲ့ကိစၥပဲေလ။ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ ကိုယ့္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၿပီး တျခားတစ္ေယာက္ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းတတ္တာကလဲ ရွိေသးတယ္။

အလတ္မလဲ လာတုန္းကေတာင္ (၇) က်ပ္ေပးၿပီး လာခဲ့ရေသးတာပဲ။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဒီမွာ (၅) က်ပ္ အလြတ္တိုးကို ေပးရတာ မ်ားတယ္ထင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔က နာတယ္ေတာင္ ေျပာတဲ့လူကရွိေသး။ အလတ္မက သူမ်ားေတြလို ယူ႐ို (၇၀၀) (၈၀၀) ဘယ္ေလာက္ ေခ်းေခ်း အလံုးအရင္းနဲ႔ ျပန္ဆပ္ရမယ္ဆုိၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ အဆင္ေျပသလိုဆပ္လို႔ေျပာတာမ်ားတယ္။ (၁၀၀) ေပးေပး၊ (၂၀၀) ေပးေပးလက္ခံတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ရတဲ့လစာနဲ႔ အတိုးေပးရတာနဲ႔ အိမ္ပို႔ရတာနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီေခ်းထားတဲ့အတုိင္း ျပန္ဆပ္ဖို႔သာ စုေနရရင္ အတိုးတက္ၿပီး ဘယ္အဆင္ေျပေပါ့မလဲ။

အလတ္မတိုက္ခန္း၀ယ္ဖို႔ ေငြလိုေတာ့ ဒီက အစ္ကိုနဲ႔အစ္မဆီက ပိုက္ဆံဆြဲရတယ္။ သူတို႔ကို အတိုးေပးတယ္။ စာခ်ဳပ္လဲ ကိုယ့္ဖာသာ႐ိုက္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးတယ္။ Passport, Visa မိတၱဴေတြပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔က မယူဘူးေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလတ္မကို ေခ်းလိုက္ရလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ မျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ အလတ္မက ကိုယ့္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေခ်းတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးေတာင္တင္ေနတာ။

အတိုးဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးရယ္။ အလတ္မရဲ႕ တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို အခု စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ သူက်ေတာ့ အိမ္ၿခံေျမကို အေပါင္ခံတဲ့အလုပ္ပါ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အမယ္.. အိမ္ၿခံအေပါင္ခံတာကမွ ဟုတ္ေသးတယ္။ တစ္ခါထဲ ၀ယ္/ေရာင္း စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ရတာဗ်။ မေရြးႏိုင္အဆံုးေနာ္။ အတိုးထဲမွာ အခုိင္ဆံုးက အဲ့ဒီ့အတိုးပဲ။ ဟုတ္ေနတာပဲ။

အလတ္မ အေဒၚတစ္ေယာက္က ပန္းဘဲတန္းမွာေနတယ္။ အလတ္မ (၁၆)ႏွစ္ သမီးေလာက္ထဲက သူေန႔ျပန္တိုး ေပးစားတယ္။ (၂၀) တိုးနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို လူတုိင္းက ခ်စ္ၾကတယ္။ ေမေမေလး.. ေမေမေလးနဲ႔။ အလတ္မတို႔ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ ညေနဘက္ဆို စာအုပ္ေသးေသးေလး တစ္အုပ္နဲ႔ ေန႔ျပန္တုိး လိုက္ေကာက္ရတယ္။ ကုန္တိုက္ေအာက္၊ ကုန္ေစ်းတန္းထိပ္၊ (၂၆)လမ္းေစ်းစံုေနေအာင္ လိုက္ေတာင္း ရတယ္။ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ ေန႔ျပန္တိုးယူတဲ့လူေတြက ဒီေလာက္ (၂၀)တိုးေပးရတာကို ဘာလို႔ေက်းဇူးေတြတင္ေနလဲဆိုတာကို အရင္က နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အခုအေဒၚကို ျပန္ေမးၾကည့္မွ သူတို႔က အရင္းအႏွီးတျပားမွ မရွိဘူးတဲ့။ အဲဒါ ငါက ေစ်းဗန္းရင္းဖို႔ ၁ သိန္း၊ ၃ သိန္း၊ သူတို႔လိုသေလာက္ကို ရင္းေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႔လဲ စီးပြားျဖစ္တယ္။ တေန႔ကို ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ျပန္သြင္းရေတာ့ မိသားစုလဲ ထမင္းလဲမငတ္ဘူး။ အခ်ိန္တန္လာရင္ ဒီေစ်းဗန္းက ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငါ့ကိုေက်းဇူးတင္တာတဲ့။ ေအာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေလာကႀကီးရယ္လို႔ေတာင္ ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပိုက္ဆံလိုလို႔ ေခ်းတာ ရပ္ကြက္လူႀကီးေရွ႕မွာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ရတယ္တဲ့။ (၆) က်ပ္တိုးတဲ့။

အလတ္မ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရွိလို႔ကေတာ့ အေပါင္ဆုိင္ဖြင့္စားတယ္။ ခစ္ခစ္...

အလတ္မကေတာ့ အတုိးေပးတာကို ဒီလိုပဲ ယူဆတယ္။ ကိုယ္လဲ အဆင္ေျပ သူလဲ အဆင္ေျပေပါ့။ ဒယ္အိုးဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့တရားထဲကလို မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ေခ်းပါတယ္။

အတိုးဒဏ္မွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ.....