အတိုး... အတိုးဆိုတာ အလတ္မအရြယ္ေရာက္ကထဲက မကင္းႏုိင္တာက ဒီအတိုးပါပဲ။ (၁၀) တန္းေအာင္လို႔ ရန္ကုန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းသြားတက္မယ္ဆိုေတာ့ ေမေမက လက္၀တ္လက္စားအျပည့္အစံု ဆင္ေပးၿပီး မွာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ ေမေမက သူ႔သမီးအလတ္မေလးကို မေကာင္းတဲ့ မိန္းမျဖစ္သြားမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္ၿပီး ဒီလိုမွာလိုက္တယ္။ ``သမီး အခု ေမေမ ဆင္ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြက သမီးမွာ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့အခ်ိန္ စိတ္အားမငယ္ရေအာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲယွဥ္ရင္ ငါ့သမီးေလး အႏွိမ္မခံရေအာင္ ဆင္ေပးလိုက္တာ။ ပိုက္ဆံမရွိဘူးဆိုၿပီးေတာ့ မေကာင္းတဲ့လမ္းေၾကာင္းကိုေတာ့ မလုိက္မိပါေစနဲ႔ သမီးရယ္။ ေမေမက သမီးေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လုိက္ႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ သမီး မျဖစ္မေန ပိုက္ဆံလိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္အမ်ဳိးဆီကမွ လက္၀ါးျဖန္႔ၿပီး ေအာက္က်ေနာက္က်မခံရေအာင္ သမီး၀တ္ေနတဲ့ အထဲက တခုခုကို အေပါင္ဆုိင္မွာ သြားေပါင္ၿပီး သံုးပါ။ ေမေမ ရန္ကုန္လာေတာ့ ျပန္ေရြးေပးမယ္´´ ဆိုၿပီး မွာတမ္းရွည္ႀကီးန႔ဲ ရန္ကုန္ကို လုိက္ပို႔ပါေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ကစၿပီး အလတ္မနဲ႔ အေပါင္ဆိုင္ဆိုတာ အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ထက္ေတာင္ ရင္းႏွီးေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ရင္းႏွီးသလဲဆို အေပါင္ဆိုင္ကလင္မယားေတာင္ ေခြ်းမေခၚယူရတယ္။ ဟိဟိ...
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ လူတုိင္းအတိုးနဲ႔ ကင္း/မကင္း မသိဘူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာေတာ့ သူေဌးႀကီးေတြ၊ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြ၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြေတာင္ အတိုးနဲ႔မကင္းၾကဘူး။ အတိုးေပးၾက ယူေနၾကတာေတြ႕ရ ၾကားရတယ္။ အစိုးရေတြအထိေတာင္ ဘီလံနဲ႔ခ်ီၿပီး ေခ်းၾကတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကို ဘယ္ေလာက္ ထုတ္ေခ်း လိုက္တယ္ဆိုတာ သတင္းမွာေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္။
အလတ္မ အေနနဲ႔ေတာ့ အတုိးယူတာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ေမေမအၿမဲဆံုးမတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ ``သူမ်ား ပစၥည္း မခိုးနဲ႔၊ သူမ်ားလင္ မခိုးနဲ႔´´ တဲ့။ သူမ်ားပစၥည္းခိုးတာ၊ သူမ်ားလင္ခိုးတာက ရွက္စရာတဲ့။
အတိုးနာမည္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာရွိတာကို စပ္စုထားသမွ် ေျပာျပရရင္... ေန႔ျပန္တိုး၊ ေရႊတိုး၊ အိမ္ၿခံေျမ တုိက္ခန္း (အေပါင္ခံ)အတိုး၊ အလြတ္တိုး၊ တခ်ဳိ႕အေပါင္ဆုိင္ေတြဆို အတိုးေပးစားတာ လန္ထြက္ေနတာပဲ။ (ပုဆိုး၊ ထမီ၊ မီးပူ၊ ပန္ကာ၊ တီဗီ၊ ဒီဗီဒီ၊ စက္ဘီး၊ ဆုိက္ကား၊ ဆုိင္ကယ္) အကုန္လံုးကို အေပါင္ခံၿပီး အတိုးေပးစား ၾကတာပဲ။
အလတ္မ ဒီကုိ လာမယ္ဆိုထဲက အတိုးဇာတ္လမ္းက အရွိန္ျမင့္တက္လာခဲ့တယ္။ ေအးဂ်င့္ခကို အိမ္ဂရံေပါင္ၿပီး (၇) က်ပ္တိုးနဲ႔လာခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ (၅) လေလာက္ အဆင္မေျပေတာ့ အတုိးတက္ေပါ့။ မတင္တင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ အစ္မႀကီးက အတိုးမယူပဲ ေဒၚလာ (၈၀၀) အလကားထုတ္ေခ်းတဲ့အတြက္ နဲနဲအသက္႐ႈ ေခ်ာင္ခဲ့ရလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့စာရင္းထဲမွာ(အထူးသျဖင့္ ပိုက္ဆံကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္) ထိပ္ဆံုးက ေက်းဇူးတင္ထိုက္ သူပါ။
အလတ္မတို႔ အရင္က အတိုးယူသူေပါ့။ ဒီမွာ အလုပ္ေလးအဆင္ေျပလာေတာ့ အတိုးေပးသူျဖစ္လာတယ္။ ပထမဆံုးအတိုးေပးစားတဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ လွမွလွပဲ။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ကို တိုက္ခန္း ၀ယ္ရေအာင္(၄)က်ပ္တိုးနဲ႔ ေခ်းေတာ္မူလိုက္တယ္။ (၇)လပဲ အတိုးေပးၿပီး။ အရင္းကို (၃)ႏွစ္ေလာက္ ေတာင္းယူ ရတယ္။ အဲ့ဒီ့ေနာက္ အလတ္မက ေခ်းမဲ့လူေတြကို စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္တယ္။ (တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္) မို႔ပါ။
အလတ္မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ငါ့မွာေငြပိုေနတယ္။ ေခ်းပါ ေခ်းပါလို႔ လိုက္မေျပာဘူး။ သူတို႔အကူအညီလိုလို႔ ပိုက္ဆံေခ်းပါ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အတိုးလိုခ်င္လို႔ ေခ်းတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ေျပလည္ရင္ ၿပီးတဲ့ကိစၥပဲေလ။ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ ကိုယ့္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၿပီး တျခားတစ္ေယာက္ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းတတ္တာကလဲ ရွိေသးတယ္။
အလတ္မလဲ လာတုန္းကေတာင္ (၇) က်ပ္ေပးၿပီး လာခဲ့ရေသးတာပဲ။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဒီမွာ (၅) က်ပ္ အလြတ္တိုးကို ေပးရတာ မ်ားတယ္ထင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔က နာတယ္ေတာင္ ေျပာတဲ့လူကရွိေသး။ အလတ္မက သူမ်ားေတြလို ယူ႐ို (၇၀၀) (၈၀၀) ဘယ္ေလာက္ ေခ်းေခ်း အလံုးအရင္းနဲ႔ ျပန္ဆပ္ရမယ္ဆုိၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ အဆင္ေျပသလိုဆပ္လို႔ေျပာတာမ်ားတယ္။ (၁၀၀) ေပးေပး၊ (၂၀၀) ေပးေပးလက္ခံတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ရတဲ့လစာနဲ႔ အတိုးေပးရတာနဲ႔ အိမ္ပို႔ရတာနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီေခ်းထားတဲ့အတုိင္း ျပန္ဆပ္ဖို႔သာ စုေနရရင္ အတိုးတက္ၿပီး ဘယ္အဆင္ေျပေပါ့မလဲ။
အလတ္မတိုက္ခန္း၀ယ္ဖို႔ ေငြလိုေတာ့ ဒီက အစ္ကိုနဲ႔အစ္မဆီက ပိုက္ဆံဆြဲရတယ္။ သူတို႔ကို အတိုးေပးတယ္။ စာခ်ဳပ္လဲ ကိုယ့္ဖာသာ႐ိုက္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးတယ္။ Passport, Visa မိတၱဴေတြပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔က မယူဘူးေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလတ္မကို ေခ်းလိုက္ရလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ မျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ အလတ္မက ကိုယ့္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေခ်းတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးေတာင္တင္ေနတာ။
အတိုးဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးရယ္။ အလတ္မရဲ႕ တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို အခု စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ သူက်ေတာ့ အိမ္ၿခံေျမကို အေပါင္ခံတဲ့အလုပ္ပါ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အမယ္.. အိမ္ၿခံအေပါင္ခံတာကမွ ဟုတ္ေသးတယ္။ တစ္ခါထဲ ၀ယ္/ေရာင္း စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ရတာဗ်။ မေရြးႏိုင္အဆံုးေနာ္။ အတိုးထဲမွာ အခုိင္ဆံုးက အဲ့ဒီ့အတိုးပဲ။ ဟုတ္ေနတာပဲ။
အလတ္မ အေဒၚတစ္ေယာက္က ပန္းဘဲတန္းမွာေနတယ္။ အလတ္မ (၁၆)ႏွစ္ သမီးေလာက္ထဲက သူေန႔ျပန္တိုး ေပးစားတယ္။ (၂၀) တိုးနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို လူတုိင္းက ခ်စ္ၾကတယ္။ ေမေမေလး.. ေမေမေလးနဲ႔။ အလတ္မတို႔ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ ညေနဘက္ဆို စာအုပ္ေသးေသးေလး တစ္အုပ္နဲ႔ ေန႔ျပန္တုိး လိုက္ေကာက္ရတယ္။ ကုန္တိုက္ေအာက္၊ ကုန္ေစ်းတန္းထိပ္၊ (၂၆)လမ္းေစ်းစံုေနေအာင္ လိုက္ေတာင္း ရတယ္။ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ ေန႔ျပန္တိုးယူတဲ့လူေတြက ဒီေလာက္ (၂၀)တိုးေပးရတာကို ဘာလို႔ေက်းဇူးေတြတင္ေနလဲဆိုတာကို အရင္က နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အခုအေဒၚကို ျပန္ေမးၾကည့္မွ သူတို႔က အရင္းအႏွီးတျပားမွ မရွိဘူးတဲ့။ အဲဒါ ငါက ေစ်းဗန္းရင္းဖို႔ ၁ သိန္း၊ ၃ သိန္း၊ သူတို႔လိုသေလာက္ကို ရင္းေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႔လဲ စီးပြားျဖစ္တယ္။ တေန႔ကို ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ျပန္သြင္းရေတာ့ မိသားစုလဲ ထမင္းလဲမငတ္ဘူး။ အခ်ိန္တန္လာရင္ ဒီေစ်းဗန္းက ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငါ့ကိုေက်းဇူးတင္တာတဲ့။ ေအာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေလာကႀကီးရယ္လို႔ေတာင္ ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပိုက္ဆံလိုလို႔ ေခ်းတာ ရပ္ကြက္လူႀကီးေရွ႕မွာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ရတယ္တဲ့။ (၆) က်ပ္တိုးတဲ့။
အလတ္မ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရွိလို႔ကေတာ့ အေပါင္ဆုိင္ဖြင့္စားတယ္။ ခစ္ခစ္...
အလတ္မကေတာ့ အတုိးေပးတာကို ဒီလိုပဲ ယူဆတယ္။ ကိုယ္လဲ အဆင္ေျပ သူလဲ အဆင္ေျပေပါ့။ ဒယ္အိုးဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့တရားထဲကလို မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ေခ်းပါတယ္။
အတိုးဒဏ္မွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ.....
အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ကစၿပီး အလတ္မနဲ႔ အေပါင္ဆိုင္ဆိုတာ အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ထက္ေတာင္ ရင္းႏွီးေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ရင္းႏွီးသလဲဆို အေပါင္ဆိုင္ကလင္မယားေတာင္ ေခြ်းမေခၚယူရတယ္။ ဟိဟိ...
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ လူတုိင္းအတိုးနဲ႔ ကင္း/မကင္း မသိဘူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာေတာ့ သူေဌးႀကီးေတြ၊ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြ၊ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ေတြေတာင္ အတိုးနဲ႔မကင္းၾကဘူး။ အတိုးေပးၾက ယူေနၾကတာေတြ႕ရ ၾကားရတယ္။ အစိုးရေတြအထိေတာင္ ဘီလံနဲ႔ခ်ီၿပီး ေခ်းၾကတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကို ဘယ္ေလာက္ ထုတ္ေခ်း လိုက္တယ္ဆိုတာ သတင္းမွာေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္။
အလတ္မ အေနနဲ႔ေတာ့ အတုိးယူတာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ေမေမအၿမဲဆံုးမတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ ``သူမ်ား ပစၥည္း မခိုးနဲ႔၊ သူမ်ားလင္ မခိုးနဲ႔´´ တဲ့။ သူမ်ားပစၥည္းခိုးတာ၊ သူမ်ားလင္ခိုးတာက ရွက္စရာတဲ့။
အတိုးနာမည္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာရွိတာကို စပ္စုထားသမွ် ေျပာျပရရင္... ေန႔ျပန္တိုး၊ ေရႊတိုး၊ အိမ္ၿခံေျမ တုိက္ခန္း (အေပါင္ခံ)အတိုး၊ အလြတ္တိုး၊ တခ်ဳိ႕အေပါင္ဆုိင္ေတြဆို အတိုးေပးစားတာ လန္ထြက္ေနတာပဲ။ (ပုဆိုး၊ ထမီ၊ မီးပူ၊ ပန္ကာ၊ တီဗီ၊ ဒီဗီဒီ၊ စက္ဘီး၊ ဆုိက္ကား၊ ဆုိင္ကယ္) အကုန္လံုးကို အေပါင္ခံၿပီး အတိုးေပးစား ၾကတာပဲ။
အလတ္မ ဒီကုိ လာမယ္ဆိုထဲက အတိုးဇာတ္လမ္းက အရွိန္ျမင့္တက္လာခဲ့တယ္။ ေအးဂ်င့္ခကို အိမ္ဂရံေပါင္ၿပီး (၇) က်ပ္တိုးနဲ႔လာခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ (၅) လေလာက္ အဆင္မေျပေတာ့ အတုိးတက္ေပါ့။ မတင္တင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ အစ္မႀကီးက အတိုးမယူပဲ ေဒၚလာ (၈၀၀) အလကားထုတ္ေခ်းတဲ့အတြက္ နဲနဲအသက္႐ႈ ေခ်ာင္ခဲ့ရလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့စာရင္းထဲမွာ(အထူးသျဖင့္ ပိုက္ဆံကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္) ထိပ္ဆံုးက ေက်းဇူးတင္ထိုက္ သူပါ။
အလတ္မတို႔ အရင္က အတိုးယူသူေပါ့။ ဒီမွာ အလုပ္ေလးအဆင္ေျပလာေတာ့ အတိုးေပးသူျဖစ္လာတယ္။ ပထမဆံုးအတိုးေပးစားတဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ လွမွလွပဲ။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ကို တိုက္ခန္း ၀ယ္ရေအာင္(၄)က်ပ္တိုးနဲ႔ ေခ်းေတာ္မူလိုက္တယ္။ (၇)လပဲ အတိုးေပးၿပီး။ အရင္းကို (၃)ႏွစ္ေလာက္ ေတာင္းယူ ရတယ္။ အဲ့ဒီ့ေနာက္ အလတ္မက ေခ်းမဲ့လူေတြကို စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္တယ္။ (တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္) မို႔ပါ။
အလတ္မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ငါ့မွာေငြပိုေနတယ္။ ေခ်းပါ ေခ်းပါလို႔ လိုက္မေျပာဘူး။ သူတို႔အကူအညီလိုလို႔ ပိုက္ဆံေခ်းပါ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အတိုးလိုခ်င္လို႔ ေခ်းတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ေျပလည္ရင္ ၿပီးတဲ့ကိစၥပဲေလ။ တခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ ကိုယ့္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၿပီး တျခားတစ္ေယာက္ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းတတ္တာကလဲ ရွိေသးတယ္။
အလတ္မလဲ လာတုန္းကေတာင္ (၇) က်ပ္ေပးၿပီး လာခဲ့ရေသးတာပဲ။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဒီမွာ (၅) က်ပ္ အလြတ္တိုးကို ေပးရတာ မ်ားတယ္ထင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔က နာတယ္ေတာင္ ေျပာတဲ့လူကရွိေသး။ အလတ္မက သူမ်ားေတြလို ယူ႐ို (၇၀၀) (၈၀၀) ဘယ္ေလာက္ ေခ်းေခ်း အလံုးအရင္းနဲ႔ ျပန္ဆပ္ရမယ္ဆုိၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ အဆင္ေျပသလိုဆပ္လို႔ေျပာတာမ်ားတယ္။ (၁၀၀) ေပးေပး၊ (၂၀၀) ေပးေပးလက္ခံတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ရတဲ့လစာနဲ႔ အတိုးေပးရတာနဲ႔ အိမ္ပို႔ရတာနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီေခ်းထားတဲ့အတုိင္း ျပန္ဆပ္ဖို႔သာ စုေနရရင္ အတိုးတက္ၿပီး ဘယ္အဆင္ေျပေပါ့မလဲ။
အလတ္မတိုက္ခန္း၀ယ္ဖို႔ ေငြလိုေတာ့ ဒီက အစ္ကိုနဲ႔အစ္မဆီက ပိုက္ဆံဆြဲရတယ္။ သူတို႔ကို အတိုးေပးတယ္။ စာခ်ဳပ္လဲ ကိုယ့္ဖာသာ႐ိုက္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးတယ္။ Passport, Visa မိတၱဴေတြပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔က မယူဘူးေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလတ္မကို ေခ်းလိုက္ရလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ မျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ အလတ္မက ကိုယ့္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေခ်းတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးေတာင္တင္ေနတာ။
အတိုးဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးရယ္။ အလတ္မရဲ႕ တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို အခု စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ သူက်ေတာ့ အိမ္ၿခံေျမကို အေပါင္ခံတဲ့အလုပ္ပါ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အမယ္.. အိမ္ၿခံအေပါင္ခံတာကမွ ဟုတ္ေသးတယ္။ တစ္ခါထဲ ၀ယ္/ေရာင္း စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ရတာဗ်။ မေရြးႏိုင္အဆံုးေနာ္။ အတိုးထဲမွာ အခုိင္ဆံုးက အဲ့ဒီ့အတိုးပဲ။ ဟုတ္ေနတာပဲ။
အလတ္မ အေဒၚတစ္ေယာက္က ပန္းဘဲတန္းမွာေနတယ္။ အလတ္မ (၁၆)ႏွစ္ သမီးေလာက္ထဲက သူေန႔ျပန္တိုး ေပးစားတယ္။ (၂၀) တိုးနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို လူတုိင္းက ခ်စ္ၾကတယ္။ ေမေမေလး.. ေမေမေလးနဲ႔။ အလတ္မတို႔ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ ညေနဘက္ဆို စာအုပ္ေသးေသးေလး တစ္အုပ္နဲ႔ ေန႔ျပန္တုိး လိုက္ေကာက္ရတယ္။ ကုန္တိုက္ေအာက္၊ ကုန္ေစ်းတန္းထိပ္၊ (၂၆)လမ္းေစ်းစံုေနေအာင္ လိုက္ေတာင္း ရတယ္။ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ ေန႔ျပန္တိုးယူတဲ့လူေတြက ဒီေလာက္ (၂၀)တိုးေပးရတာကို ဘာလို႔ေက်းဇူးေတြတင္ေနလဲဆိုတာကို အရင္က နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အခုအေဒၚကို ျပန္ေမးၾကည့္မွ သူတို႔က အရင္းအႏွီးတျပားမွ မရွိဘူးတဲ့။ အဲဒါ ငါက ေစ်းဗန္းရင္းဖို႔ ၁ သိန္း၊ ၃ သိန္း၊ သူတို႔လိုသေလာက္ကို ရင္းေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႔လဲ စီးပြားျဖစ္တယ္။ တေန႔ကို ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ျပန္သြင္းရေတာ့ မိသားစုလဲ ထမင္းလဲမငတ္ဘူး။ အခ်ိန္တန္လာရင္ ဒီေစ်းဗန္းက ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငါ့ကိုေက်းဇူးတင္တာတဲ့။ ေအာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေလာကႀကီးရယ္လို႔ေတာင္ ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပိုက္ဆံလိုလို႔ ေခ်းတာ ရပ္ကြက္လူႀကီးေရွ႕မွာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ရတယ္တဲ့။ (၆) က်ပ္တိုးတဲ့။
အလတ္မ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရွိလို႔ကေတာ့ အေပါင္ဆုိင္ဖြင့္စားတယ္။ ခစ္ခစ္...
အလတ္မကေတာ့ အတုိးေပးတာကို ဒီလိုပဲ ယူဆတယ္။ ကိုယ္လဲ အဆင္ေျပ သူလဲ အဆင္ေျပေပါ့။ ဒယ္အိုးဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့တရားထဲကလို မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ေခ်းပါတယ္။
အတိုးဒဏ္မွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ.....
Hi, I have been visiting your blog. I invite you to visit my blog about literature, philosophy and films:
ReplyDeletehttp://vniversitas.over-blog.es
http://carpe-diem-agc.blogspot.com/
http://alvaro-alvarogomezcastro.blogspot.com/
Greetings from Santa Marta, Colombia
အေရးအသားေကာင္းမြန္ျပီး..ထိထိမိမိခံစားမိပါတယ္..
ReplyDeleteဘ၀ အေတြ႕အၾကံဳေတြေပၚ..မူတည္ျပီး ေရးထားေတာ့..
ပညာလဲရ..အတုယူစရလဲ.ရပါတယ္.ဆက္ၾကိဳးစားပါ